خطرات کمبود وزن چیست؟

چه زمانی یک فرد کم وزن محسوب می شود؟

اگر BMI فردی زیر 18.5 باشد، ممکن است دچار کمبود وزن و لاغری باشد. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها به افراد توصیه می کند از شاخص توده بدنی ( BMI ) برای محاسبه کمبود وزن، وزن مناسب یا اضافه وزن استفاده کنند. استفاده از BMI معیار خوبی برای وزن افراد در نظر گرفته می شود زیرا وزن آن ها را با قد آن ها مقایسه می کند، به عنوان مثال، یک فرد 75 کیلوگرمی ممکن است خیلی قد بلند باشد و اضافه وزن نداشته باشد، اما اگر خیلی کوتاه باشد ممکن است اضافه وزن داشته باشد. محدوده های BMI عبارتند از:

کم وزنی: کمتر از 18.5

وزن نرمال/سالم: 18.5 تا 24.9

اضافه وزن: 25.0 تا 29.9

چاق: 30 یا بالاتر

این محاسبات ممکن است برای فردی که یک ورزشکار نخبه یا استقامتی است که بدنش مقدار قابل توجهی عضله دارد کمی نادرست باشد، این به این دلیل است که وزن ماهیچه بیشتر از چربی است.

خطرات ناشی از کمبود وزن و لاغری

کم وزنی می تواند باعث مشکلات سلامتی شود، همانطور که اضافه وزن می تواند. همه افرادی که کمبود وزن دارند عوارض جانبی نامطلوب یا علائم کمبود وزن را تجربه نمی کنند. با این حال، برخی از افراد علائم زیر را در رابطه با کمبود وزن تجربه می کنند:

پوکی استخوان:

با توجه به مطالعات انجام شده، کمبود وزن خطر ابتلا به پوکی استخوان را در زنان افزایش می دهد ، جایی که استخوان ها شکننده و بیشتر مستعد شکستن هستند.

مشکلات پوست، مو یا دندان:

اگر فردی مواد مغذی کافی را در رژیم غذایی روزانه خود دریافت نکند، ممکن است علائم فیزیکی مانند نازک شدن پوست، ریزش مو ، پوست خشک یا سلامت ضعیف دندان را نشان دهد.

مریض شدن مکرر:

اگر فرد برای حفظ وزن بدن خود انرژی کافی از رژیم غذایی سالم خود دریافت نکند ، ممکن است مواد مغذی کافی برای مبارزه با عفونت ها را نیز دریافت نکند. در نتیجه، فرد ممکن است مکرر مریض شود و بیماری‌ های رایج مانند سرما خوردگی، بیشتر از حد معمول طول بکشد.

همیشه احساس خستگی می کنید:

کالری اندازه گیری انرژی است که یک غذای خاص می تواند به فرد بدهد. دریافت نکردن کالری کافی برای حفظ وزن سالم باعث می شود فرد احساس خستگی کند.

کم خونی:

افرادی که کمبود وزن دارند بیشتر احتمال دارد که شمارش خون پایینی داشته باشند که به کم خونی معروف است و باعث سرگیجه، سردرد و خستگی می شود .

پریودهای نامنظم:

زنانی که وزن کمی دارند ممکن است عادت ماهانه منظمی نداشته باشند، ممکن است عادت ماهانه آن ها متوقف شود یا اولین قاعدگی نوجوانان ممکن است به تاخیر بیفتد یا غایب باشد. قاعدگی نامنظم یا غایب می تواند باعث ناباروری شود .

زایمان های نارس:

بر اساس مطالعه منتشر شده درمجله بین المللی زنان و زایمان، خانمی که باردار است و وزن کم دارد، در معرض خطر بیشتری برای زایمان زودرس قرار دارد که به معنای بچه دار شدن قبل از هفته 37 است.

رشد آهسته یا اختلال رشد:

جوانان برای رشد استخوان های سالم به مواد مغذی نیاز دارند. کمبود وزن و دریافت نکردن کالری کافی می تواند به این معنی باشد که فرد ممکن است آنطور که انتظار می رود رشد نکند. پزشکان این را “شکست در رشد” می نامند.

بر اساس مطالعه منتشر شده کمبود وزن در مقایسه با افراد با BMI متوسط ، با افزایش خطر مرگ و میر مرتبط است.

عوامل کمبود وزن

دلایل مختلفی وجود دارد که چرا یک فرد ممکن است کمبود وزن داشته باشد. گاهی اوقات، چندین علت زمینه ای ممکن است مرتبط باشند. عوامل کمبود وزن عبارتند از:

تاثیر سابقه خانوادگی در کمبود وزن

برخی از افراد به دلیل ویژگی های فیزیکی که در خانواده آن ها وجود دارد، به طور طبیعی BMI پایینی دارند.

متابولیسم بالا

اگر فردی متابولیسم بالایی داشته باشد، ممکن است حتی با خوردن غذاهای پرانرژی وزن زیادی اضافه نکند.

فعالیت بدنی مکرر

ورزشکاران یا افرادی که فعالیت بدنی بالایی دارند،

مانند دوندگان، ممکن است مقادیر قابل توجهی کالری بسوزانند که منجر به کاهش وزن بدن می شود.

بیماری جسمی یا بیماری مزمن

برخی از انواع بیماری ها می توانند باعث تهوع، استفراغ و اسهال منظم شوند و افزایش وزن را دشوار می کنند. سایر شرایط ممکن است اشتهای فرد را کاهش دهد، بنابراین تمایلی به خوردن ندارد. به عنوان مثال می توان به سرطان ، دیابت ، اختلالات تیروئید و بیماری های گوارشی مانند بیماری کرون یا کولیت اولسراتیو اشاره کرد.

بیماری روانی

سلامت روان ضعیف می‌تواند بر توانایی فرد برای غذا خوردن تأثیر بگذارد، از جمله افسردگی ، اضطراب ، اختلال وسواس فکری – اجباری (OCD) و اختلالات خوردن، مانند بی‌ اشتهایی و پرخوری، هر یک از این شرایط می تواند بر روی تصویر بدن و اشتهای فرد تأثیر بگذارد.

پزشک می تواند به فرد کمک کند تا علت BMI پایین خود را شناسایی کند و یک برنامه درمانی را توصیه کند که به او اجازه می دهد به طور سالم وزن اضافه کند.

راههای درمان کمبود وزن

افزودن میان وعده های پر پروتئین به رژیم غذایی روزانه افراد می تواند به افزایش وزن کمک کند. اگر فردی دچار کمبود وزن است، روش‌ های مختلف برای افزایش وزن سالم وجود دارد که می‌ تواند امتحان کند.

یک فرد می تواند با پیروی از یک رژیم غذایی سالم که شامل غذاهای مغذی پر کالری است، وزن اضافه کند. یک پزشک ممکن است به فرد توصیه کند که رژیم غذایی خاصی را برای افزایش وزن امتحان کند یا او را به یک متخصص تغذیه ارجاع دهد، که می تواند به فرد کمک کند تا یک برنامه غذایی مناسب برای او ایجاد کند.

برخی از اجزای کلیدی یک رژیم غذایی برای افزایش وزن ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• اضافه کردن تنقلات میان وعده های پر پروتئین و کربوهیدرات سبوس دار می توانند به افزایش وزن فرد کمک کنند. به عنوان مثال می توان به کراکر کره بادام زمینی، میله های پروتئینی، چیپس پیتا و هوموس یا یک مشت بادام اشاره کرد.
• خوردن چندین وعده غذایی کوچک در روز. گاهی اوقات ممکن است فرد دچار کمبود وزن باشد، نمی تواند وعده های غذایی بزرگ بخورد. در عوض، فرد می تواند چندین وعده غذایی کوچک در طول روز بخورد.
• ترکیب غذاهای اضافی: یک فرد می تواند منابع غذایی پر کالری را به رژیم غذایی فعلی خود اضافه کند، مانند قرار دادن بادام خرد شده روی غلات یا ماست، تخمه آفتابگردان یا چیا روی سالاد یا سوپ، یا کره آجیل روی نان تست غلات کامل.
• پرهیز از کالری خالی خوردن: غذاهای پر کالری ممکن است باعث افزایش وزن فرد شود، اما چربی های اضافی نیز دارند که می تواند بر قلب و عروق خونی فرد تأثیر بگذارد. فرد باید از غذاهایی که قند و نمک بالایی دارند اجتناب کند.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

اگر فردی برای افزایش وزن تلاش کرده اما نتوانسته است، باید به پزشک خود مراجعه کند. هرکسی که به دلیل ناتوانی در افزایش وزن، عوارضی مانند عدم قاعدگی یا ناباروری را تجربه می کند، باید به پزشک مراجعه کند. اگر فردی با بیماری روانی یا اختلال خوردن دست و پنجه نرم می کند، ضروری است که به دنبال کمک حرفه ای باشد. متأسفانه، یک فرد ممکن است تشخیص ندهد که رفتارش یک مشکل است.

برخی از علائم مرتبط با اختلالات خوردن عبارتند از:

• رفتار پنهانی
• کاهش وزن ناگهانی و غیر قابل توضیح
• امتناع از حضور در رویدادهای خانوادگی یا اجتماعی
• خسته به نظر می رسد
• امتناع از غذا خوردن در حضور دیگران

اگر فردی این علائم را داشته باشد، دوستان یا اعضای خانواده او باید او را تشویق کنند تا از یک پزشک یا درمانگر کمک حرفه ای بخواهد.