زخم دیابت چیست؟ علل، علائم و نحوه ی درمان زخم دیابتی

درجه بندی زخم دیابت بر اساس اندازه، محل و عمق زخم ها، ترشحات زخم و وضعیت نوروپاتیک و عروقی پا انجام می‌شود.

پزشکان نوع زخم و شدت آن را بر اساس مقیاس های مختلف طبقه بندی می‌کنند برای مثال گریدبندی PEDIS ( پرفیوژن، وسعت، عمق، عفونت و حس) به این شکل است:

درجه ۱

زخم بدون آثار عفونت و التهاب است

درجه ۲

زخم دارای دو یا چند علامت از علائم التهاب است، مثل قرمزی پوست، درد، سفتی پوست و چرکی شدن زخم.

وسعت قرمزی پوست ۲ سانتی متر یا کمتر در اطراف زخم است.

در این مرحله میزان عفونت خفیف و سطحی بدون عارضه موضعی است.

درجه ۳

زخم دارای عفونت متوسط و بدون علائم بیماری سیستمیک است و نشانه هایی مثل قرمزی بیش از ۲ سانتی متری پوست، رگه های قرمز روی پوست، آبسه بافت عمیق پوست، درگیری عضلات،مفصل یا استخوان را به همراه دارد.

درجه ۴

در این مرحله زخم دچار عفونت شدید شده است. علائم سیستمیک و بی ثباتی متابولیک مثل تب و لرز، افت فشار خون، گیجی، استفراغ، لکوسیتوز، هایپرگلیسمی شدید و اسیدوز نیز دیده می‌شود. بخش های از بافت پا دچار قانقاریا یا گانگرن( مرگ بافت پا به دلیل عفونت) شده است.

طبقه بندی واگنر نوعی دیگر از روش های تشخیص شدت زخم دیابت است که بر اساس آن:

•  درجه 0 :بدون ضایعات باز
• درجه 1: زخم سطحی بدون نفوذ به لایه های زیرین
• درجه 2: زخم عمیقی که‌ به تاندون، استخوان و یا مفصل رسیده است
• درجه 3: بافت های عمیق تر درگیر عفونت و آبسه شده اند
• درجه 4: قانقاریا در قسمتی از جلو و یا در قسمت پاشنه پا
• درجه 5: درگیری گسترده گانگرنی کل پا